بهترین توانبخشی در گوهردشت:صدای مبتنی بر فیستول
بازگرداندن ریه ها به عنوان منبع اصلی انرژی در تولید صدا ،هدف توانبخشی بعد از لارنژکتومی از ابتدایی ترین پروسیجر ها بوده است.برخلاف تکلم ازوفاژیال ،فیستول هایی که از تراشه به مجرای گوارشی فوقانی وصل می شوند این امکان را فراهم می کنند که گوینده از ریه های خود به عنوان دمنده استفاده کند و هوا از تراشه به مجرای گوارشی شانت شود.با رها سازی کنترل شده سگمان pe ،تمام ظرفیت دمی(بیش ازcc3000)به وسیله گوینده به منظور فونایشین به کار میرود.محل قرار دادن فیستول،تعیین کننده ناحیه ای از سگمان pe است که ارتعاش می کند.در روش های مدرن،جهت پروتز رو به مری گردنی،مستقیما در خلف دیواره ممبرانوی تراکئوستوما قرار داده می شود،اما پروسیجرهایی که برای دیگران ترکیب بندی ها به کار می رود از اهمیت تاریخی برخوردارند.
ظرفیت افزایش یافته و فشاری که با استفاده از ریه ها به عنوان دمنده به دست می اید،به نحو چشمگیری بر کیفیت تولید تکلم اثر می کند.فشار هوای بالاتری که از سگمانpe میگذرد سبب می شود صدایی تولید شود که فرنکانس پایه ای ان تا حدی بیشتر از صدای تولید شده در گویندگان ازوفاژیال باشد.به علاوه استفاده از ریه ها موجب می شود دامنه و کنترل بیشتری بر روی شدت صدا به وجود اید.به همین منوال،گویندگان تراکئوازوفاژیال (te) در مقایسه با گویندگان ازوفاژیال در محیط های پر سرو صدا عملکرد بهتری دارند .در نهایت ظرفیت بیشتر هوا در مقایسه با چیزی که در گویندگان ازوفاژیال وجود دارد،امکان تکلم در مدت زمان طولانی تری را فراهم می کند.به علاوه،تولید صدای شانت شده به وسیله اکثر افرادی که لارنژکتومی شده اند قابل حصول است و از جانب شنوندگان نیز راحت تر پذیرفته می شود زیرا عضو دمنده به طور طبیعی حین تنفس پر می شود .علی رغم تلاش هایی که برای ساختن فیستول های بیولوژیک پایدار صورت میگیرد تا امکان تولید صدا ضمن حفظ عملکرد بلع وجود داشته باشد،تقریبا تمام ورزش های تکلم te نیازمند یک پروتز با عمر محدود و پذیرش مخصوص بیمار است.
