بهترین کار درمانی در کرج:ارزیابی نورولوژیک حنجره وفارنکس
مجرای هوایی- گوارشی فوقانی مقاصد مختلفی شامل نفس کشیدن، خوردن و ارتباط برقرار کردن را به انجام می رساند. این فعالیت ها به برخی عملکردهای ارتوگونال نیاز دارند. به عنوان مثال هنگام تنفس، فارنکس باید باز باقی بماند اما هنگام بلع باید با قدرت منقبض شود. به علاوه، ساختار آناتومیک مجرای هوایی – گوارشی فوقانی نیز پرمخاطره است، چرا که غذای خورده شده و هوای استنشاق شده باید از یک فضا عبور کنند. هماهنگی دقیق فعالیت موتور و پاسخ مناسب به فیدبک حسی برای حصول عملکرد نرمال ضروری هستند. اختلالات نورولوژیک ممکن است با مکانیسم های مختلف از جمله حذف حرکت، ناهماهنگی یا اختلال در حس، عملکرد مجرای هوایی- گوارشی فوقانی را مختل کنند.
تشخیص اختلالات در بیمارانی که دچار اختلال در عملکرد نورولوژیک مجرای هوایی- گوارشی فوقانی هستند مشکل است به ویژه هنگامی که مساله منحصر به آن ناحیه باشد. این به دلیل آن است که عملکرد حلق و حنجره مستقیما قابل رؤیت نیست. بیمارانی که از خشونت صدا، دیزآرتری، دیس فاژی، آسپیراسیون یا انسداد راه هوایی شکایت دارند، اغلب به وسیله اتولارنگولوژیست ها ویزیت می شوند؛ این در حالی است که اتولارنگولوژیست ها به گونه ای تعلیم دیده اند که بیشتر به اختلالات مورفولوژیک توجه دارند تا ارزیابی عملکردی. نورولوژیست ها که هنر آن ها ارزیابی عملکردی است عموما ارزیابی هایشان را به ساختارهایی که در دسترس تر هستند (نظیر اندام ها) محدود می کنند. اگر آناتومی نرمال بود و در معاینه معمول نورولوژیک، اختلال عصبی عملکردی مشاهده نشد، به طور غلط تصور می شود بیماری که واقعا یک اختلال نورولوژیک دارد، دچار یک مشکل عملکردی یا روانپزشکی شده است. بنابراین ممکن است تشخیص یک بیماری عصبی ژنرالیزه نظیر میاستنی گراو یا آمیوتروفیک لترال اسکلروز(ALS) تا زمانی که روند بیماری گسترده و واضح شود به تاخیر افتد. در نتیجه ممکن است بیماران درمان هایی باقصد و نیت خوب اما عملا ناکارآمد دریافت کنند، در حالی که درمان های بالقوه موثری برای آن ها وجود دارد.
در بیمارانی که تشخیص نورولوژیک آن ها تایید شده است، ارزیابی عملکرد لارنژیال و فارنژیال یک جزء مهم از معاینه و ضامن بقای آن هاست. درمان بهینه و توان بخشی در بیماران مبتلا به اختلالات بلع، تکلم یا فونایشن، مستلزم شناسایی پاتوفیزیولوژی دقیق این مساله است تا درمان مناسب در مورد آن صورت گیرد. تشخیص اختلال نورولوژیک راه هوایی فوقانی، به آگاهی از احتمال وجود دیس فانکشن عصبی، آشنایی با علایم و نشانه های دیس فانکشن عصبی و یک رویکرد سیستمیک به معاینه حلق و فارنکس نیاز دارد. برخی از علایم مطرح کننده اختلال نورولوژیک در چهارگوش 1-5 فهرست شده اند. زمانی به نیازهای بیمار کاملا پاسخ داده می شودکه یک همکاری نزدیک بین اتولارنگولوژیست (که در مشاهده حلق و حنجره بسیار ماهر است) و یک نورولوژیست (که از فرآیندهای پاتوفیزیولوژیک مطلع است) وجود داشته باشد. در این فصل، جنبه های برجسته ای از بیماری های نورولوژیکی که بر عملکرد اثر می گذارند را مرور می کنیم، رویکرد به شرح حال و معاینه فیزیکی این بیماران را شرح می دهیم و درباره میزان فایده تست های کمکی بحث می کنیم.
