کلینیک گفتاردرمانی وکاردرمانی درکرج:توان بخشی صوتی پس از لارنژکتومی
این اظهار نامه از قول Sir Morrell Mackenziدر قضاوتش راجع به بیماری کشنده فردریک نوبل نه تنها چالش های پیش روی جراحان سرو گردن در قرن نوزدهم را نشان می دهد بلکه مشقات بیمارانی که اولین لارنژکتومی ها را تجربه کرده اند را نیز مورد تاکید قرار می دهد.این مشقت ها عبارت بودند از :از دست رفتن عملکرد فونایشن و بلع نرمال ،از دست رفتن والسالوا به همراه ضعیف شدن سرفه و قدرت قسمت بالای بدن ،اختلال در حس بویایی و چشایی ،ناتوانی کنترل ترشحات بینی و تنفسی که اثار جسمانی و اجتماعی بسیار زیادی بر زندگی بیماران لارنژکتومی می گذاشتند.گرچه با پیشرفت های صورت گرفته در تکنیک جراحی،تجویز انتی بیوتیک و تغذیه روده ای ،از میزان مورتالیته حین عمل تا حد زیادی کاسته شده است.امروزه چالش های پیش روی بیمارانی که لارنژکتومی شده اند یا انچه در قرن بیستم وجود داشت اندکی متفاوت است.امروزه در پی پیشرفت های زیادی که در لارنژکتومی پارشیال و پروتکل های شیمی درمانی با حفظ عضو صورت گرفته است،تلاش می شود لارنژکتومی توتال به عنوان یک پروسیجر منسوخ جلوه داده شود.اما لارنژکتومی توتال هنوز هم به طور شایع انجام می شود و به عنوان درمان انتخابی برای بسیاری از مالیگنانسی های پیشرفته حنجره و بیمارانی که در وضعیت عملکردی ضعیفی به سر می برندبه شمار می اید.به دلیل اهمیت لارنژکتومی توتال در درمان مالیگنانسی سر و گردن ،تحقیق و بررسی پیرامون روش های توان بخشی پس از عمل فعالانه در حال انجام است.
در حالی که حنجره،عملکردهای فیزیولوژیک بسیاری دارد،از دیرباز از دست رفتن عملکرد فونایتوری ان،بزرگترین کاستی پیش روی لارنژکتومی بوده است.از زمان پیدایش پروسیجرهای لارنژکتومی این فرض باعث ایجاد ابداعات جراحی و مکانیکی بسیاری شده است.گرچه مطالعات مربوط به کیفیت زندگی که اخیرا انجام شده حاکی از ان است که فونایشن،نگرانی اصلی ما بعد از لارنژکتومی نیست ،اما اینگونه یافته ها در حقیقت پایبندی مارا نسبت به بازگرداندن صدا بعد از لارنژکتومی منعکس می کند.
