تحقیقات اخیر درباره لکنت نشان می‌دهد که این مشکل گفتاری نه تنها یک اختلال روانی نیست بلکه پایه‌های عصبی مشخصی دارد. یک مطالعه جامع که توسط محققان دانشگاه‌های تورکو، کانتربری و چندین موسسه دیگر انجام شده است، شبکه‌های مغزی خاصی را شناسایی کرده که در لکنت نقش دارند.

این مطالعه نشان داده است که لکنت، چه به صورت رشدی و چه به دلیل آسیب مغزی مانند سکته، با اختلال در شبکه‌های عصبی یکسانی مرتبط است. این شبکه‌ها شامل نواحی‌ای مانند “پوتامن چپ” هستند که برای هماهنگی حرکات گفتاری مهم است. همچنین نواحی دیگری مانند “کلاستروم” و “منطقه انتقالی آمیگدالواستریاتال” که در پاسخ‌های احساسی و ارتباط بین شبکه‌های مختلف مغزی نقش دارند، شناسایی شده‌اند.

 

این یافته‌ها نشان می‌دهد که لکنت به وضوح یک اختلال مغزی است و می‌تواند به درمان‌های هدفمندتری منجر شود. به عنوان مثال، تکنیک‌های تحریک مغزی ممکن است بتوانند اثرات مفید گفتار درمانی سنتی را تقویت کنند. این تحقیق همچنین بر اهمیت درمان لکنت‌های رشدی و اکتسابی در یک چارچوب مشترک تأکید دارد، زیرا آن‌ها ویژگی‌های عصبی مشترکی دارند.

برای اطلاعات بیشتر می‌توانید به مطالعه منتشر شده در مجله “Brain” با عنوان “Localization of stuttering based on causal brain lesions” مراجعه کنید.